کودکتان را تنبیه روانی نکنید

کودکتان را تنبیه روانی نکنید

آنچه کودکان را بیش از تنبیه بدنی آزار می‌دهد، تنبیه روانی است. به کار بردن کلماتی که به سرعت از دهان خارج می‌شود، چنان اثر مخربی در شخصیت کودک به جا می‌گذارد که آثار آن به صورت صدمات عاطفی و عدم اعتماد به نفس در کودک بروز می‌کنند.

روانشناسان معتقدند : جملات گزنده به عزت نفس کودک آسیب می‌رساند و موجب تخریب رشد شخصیتی او می‌شود. به کار بردن الفاظ منفی همچون : «بد، شلوغ، کثیف، لوس، خراب کار، بی ادب»، نه تنها اعتماد به نفس کودک را کاهش می‌دهد، بلکه او را به سمتی که او را با آن نام یا لقب خوانده‌ایم می‌کشاند.

یکی از نیازهای اساسی انسان، مورد توجه قرار گرفتن است. کودکان نیز نیاز به توجه دارند و تمایل دارند این نیاز از سوی والدین برطرف شود، اما گهگاه دیده می‌شود که برخی از والدین، با روشهای مختلف، نه تنها این نیاز را در جهت مثبت برطرف نمی‌کنند، بلکه با روشهای غلط و توجه به موارد منفی موجب بروز رفتارهای منفی در کودک شده، او را به سوی ایجاد عدم اعتماد به نفس، بروز رفتارهای منفی سوق می‌دهند. از جمله این رفتارها و روشهای غلط می‌توان به روشها و تنبیه‌های روانی اشاره کرد.

تنبیه‌های روانی مثل :

 مقایسه کودک با فرزندان خانواده یا دیگران، سپر بلا قرار دادن کودک بابت مشکلات رفتاری والدین، (تو من را عصبانی می‌کنی، تو من را مریض کردی) عدم پذیرش (کاش هیچ وقت به دنیا نمی‌آمدی)، منفی‌گرا یا پیشداوری منفی (تو هیچ وقت به هیچ کجا نمی رسی؟).

با این تنبیه‌های روانی، توانایی ها و نقاط مثبت کودک به فراموشی سپرده می‌شود و کم کم نقاط منفی جایگزین شده، به صورت پر رنگ تر خود را نشان می‌دهد.

 بنابراین ضروری است جهت ارتباط صحیح با آنان ارتباط عاطفی برقرار کنیم و با توقعی در حد توان و سن آنان، تنبیه روانی برای آنان ایجاد نکنیم وآنها را به این وسیله نیازاریم.

کودکان کاملاً متکی به واکنش والدین هستند که بفهمند آیا خوبند یا بد؟ باهوش هستند یا کم هوش؟ دوست داشتنی هستند یا غیر قابل تحمل؟ کودک به واکنش ها پاسخ می‌دهد و سعی می‌کند مطابق آنچه دیده، رفتار کند. الفاظ والدین کودک را به سمت آنچه از زبان آنها بیان شده می‌کشاند، به این ترتیب آنها در بسیاری از موارد اعتماد به نفس خود را از دست داده، شخصیت شان تخریب می‌شود.

والدین باید بدانند که کودکان نیازمند توجه و عشق بدون قید و شرط هستند.

والدین با توجه به موقعیت، ابزار محبت کلامی و غیرکلامی، نوازش کودک، در آغوش کشیدن او، تلقین‌های مثبت، توجه به موارد مثبت رفتاری و شخصیتی و دوری از انتقادهای منفی و عیب جویی، باید آنان را در شکل گیری یک شخصیت سالم یاری دهند.